ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΜΑΡΜΙΤΑ
Το ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ της εξουσίας ξαναμπήκε στην προεκλογική φωτιά. Λαύρα μεγάλη κατακυρίευσε τους μελλούμενους ψηφοθηρευτές αλλά και τους αυτοθρυλούμενους «αγωνιστές» που περιέφεραν την κουτάλα τους πόρτα-πόρτα, παραθύρι-παραμύθι, κόμμα-πώμα.
Σε ΚΩΜΑ σύμπασα η Ελληνική κοινωνία. Αγωνιά, αδυνατεί, αμφισβητεί, επιδιώκει, γονατίζει υπό το βάρος πολλαπλών υποχρεώσεων και φοροεισπρακτικών επιδρομών. Το κράτος, ως άλλος Αλάριχος, εξαπολύει τις ορδές του σε ένα ανελέητο πλιατσικολόγημα, χωρίς αρχή και τέλος.
«ΤΕΛΗ-ΤΕΛΗ-ΤΕΛΗ κάλπικε ντουνιά, πόσο πια χαράτσι, δεν αντέχω πια…» άδει γονυπετής ο μικρομεσαίος και ο χαμηλοσυνταξιούχος, ο μισθοσυντήρητος και ο απολυμένος, ο πενταμηνίτης και ο εργασιοεφεδρικός, ο κακοπληρωμένος και ο υποαπασχολούμενος…
Σε αυτή την «ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΖΑ» του εκλογικού σώματος, έρχονται να απευθυνθούν οι κάθε λογής υποψήφιοι. Έτοιμοι να εισπράξουν την απογοήτευση και την αγανάκτηση του κόσμου, εν ταβερνίοις και καφενείοις, ένθα διεξάγεται ο προεκλογικός αγών! Να ακούσουν τις συλλήβδην απαξιωτικές φράσεις «ούλοι τα ίδια είσαστε…» και «μας θυμάστε μοναχά στ’ς ψήφοι…»
ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΛΑ οι αναδευτές της προεκλογικής μαρμίτας, τη συνταγή: Ολίγον μανδραγόρα της μαύρης (και άραχνης) αγοράς. Λαγοπόδαρο για τύχη και ό,τι το ψηφοθηρικό κυνήγι πετύχει. Κοκαλάκι από νυχτερίδες και αραχνιασμένα τσιτάτα. Μια στάλα μπουκωμένο μπούκοβο. Τη φιλοσοφική λίθο των άσοφων «σοφών». Λιγδωμένο αντεράκι ανεπάγγελτων «στελεχειακών». Αναγνωρισιμότητα των γνωστών «αγνώστων». Τρίχες από ακριβοπληρωμένα «σκυλάκια» που αλυχτούν πανταχόθεν και δείχνουν γομφίους απειλητικούς, πλην της χείρας που τα… ταΐζει. Κανελογαρύφαλλα για να κρύπτεται η δυσοσμία. Δεντρολίβανο και λιβάνι αναθυμιαστικό-εγκωμιαστικό. Ίνες από αλεξίπτωτα πολλαπλών χρήσεων και πλαγίων πτήσεων. Κλούβιο αυγό, από εκείνα που ρίπτονταν πλειστάκις εντός εκτός και επί τα αυτά πολιτικών γραφείων και ραφείων. Ένα λούκι της λούκας και δυό μεταγραφές-αντιγραφές. Απισχνασμένες ιδέες, αφυδατωμένες κυράδες, μπόλικο μαϊντανό από ψηλά δεντριά και καλό ανακάτεμα με τη φαρδιά ξύλινη μαγκούρα του… Γκόρτσου, πολυχρησιμοποιημένη ει δυνατόν.
Ο ΠΑΧΥΛΟΣ ΧΥΛΟΣ έτοιμος προς βρώσιν. Καταπίνεται αμάσητος, άπαξ κατά προτίμηση. Συσκευασμένος και σε ετεροδημοτικό delivery-στους δύο υποψήφιους, ο τρίτος δώρο… Άντε, σας δίνουμε και μία κόκα-κόλα για τη χώνευση εκείνων που δεν τρώγονται με τίποτα!
Η ΜΑΡΜΙΤΑ έχει μπει στη φωτιά. Τα υλικά, πέφτουν ένα-ένα. Ετερόκλητα και ομογενοποιημένα, ασύμβατα και συμβιβασμένα. Άραγε, έχουμε ξυπνήσει ως λαός, ή παραμένουμε «μοιραίοι και άβουλοι αντάμα»; Μπορούμε να διακρίνουμε τα αφρόψαρα από τους κοκοβιούς; Τους γύλους από τους χάνους; Τα γατόψαρα από τις σκορπίνες; Τους κέφαλους-ανεγκέφαλους από τις τσιπούρες με jeepούρες; Τις σφυρίδες από τις μαρίδες; Τα πολυπλόκαμα χταπόδια από τα λοιπά… μαλάκια;
Γόνοι ή… Αντιγόνη; Ο παλιός που είναι αλλιώς ή ο νέος που είναι… μοιραίος; Ο ωραίος ή ο… ναζωραίος; Ο δημιουργικός ή ο… δημαγωγικός; Η 6η Μαΐου θα το δείξει…
ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ, θα λέμε απλά πως ο τόπος χρειάζεται νέα πνοή. Ιδέες και οράματα, στόχους και στρατηγικές στοχευμένες. Όχι παρωχημένες και λαϊκίστικες, απλά για να χυλώνει ο πολτός της εξουσίας. Έχουμε ανάγκη από εκφραστές ενός συθέμελου ταρακουνήματος που να μας ξυπνήσει από την εφησυχασμένη ακινησία και τη ράθυμη μικροαστική νοσηρότητα απάθειας.
ΠΟΙΟΣ, λοιπόν, μπορεί ν' αλλάξει τη εμμονή και την πίστη μας στην «ασημαντότητα» της λαϊκής έκφρασης; Ποιός θα αξίζει να αφήσουμε τον καναπέ και το φασκέλωμα αδιακρίτως και να ασκήσουμε το αναφαίρετο δικαίωμα του «εκλέγειν»;
Ποιός θα είναι τελικά αυτός που θα πέσει στη μαρμίτα αλλά… θα βγει καθαρός;
Γράφει: η Μαργαρίτα Ικαρίου,
Δημοσιογράφος, Σύμβουλος Προβολής