ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΒΟΥΛΟΙ; - ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ Ε. ΤΣΟΥΡΗ
Υπάρχουν καλά και κακά νέα. Στα δεύτερα συμπεριλαμβάνεται το γεγονός ότι, κάθε μέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, σε εθνικό, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Καλό νέο είναι η διαπίστωση ότι, «ο βασιλιάς είναι γυμνός», - επίσης -, μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Το ερώτημα, λοιπόν, το οποίο τίθεται από την κοινή λογική, είναι: όταν όλα αλλάζουν προς το χειρότερο, και όλες οι παθογένειες έχουν αποκαλυφθεί, πρέπει να γίνει κάτι, τι, από ποιόν, πότε και πως; Γιατί, αυτό, το οποίο ζούμε, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, είναι αιτία αναπαραγωγής της πολυεπίπεδης κρίσης και, σίγουρα, όχι αντιμετώπισής της.
Φταίνε οι πολιτικές ηγεσίες ανά τον κόσμο, οι οποίες δεν αντελήφθησαν ή δεν θέλησαν να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος και τρέχουν ασθμαίνοντας πίσω του; Φταίνε οι αχόρταγες αγορές και η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία; Φταίει ο λαός που έκρυβε το κεφάλι του στην άμμο, αρκούμενος σε έναν επίπλαστο ευδαιμονισμό; Φταίνε όλα μαζί, ανάλογα με τη δυνατότητα παρέμβασης, προφανώς.
Τι φταίει, όμως, και μέχρι σήμερα, ουδείς – πέραν από κάποιες φωτισμένες εξαιρέσεις – έχει αρθρώσει ολοκληρωμένη, γενναία και αποτελεσματική πρόταση, δεν έχει τολμήσει μια συνολική προσέγγιση του προβλήματος; Γιατί, άπαντες παρακολουθούμε το γυμνό βασιλιά, απλώς, εκφράζοντας απορία ή κάνοντας διαπιστώσεις; Πώς η Ευρώπη βρέθηκε να ανακαλύπτει, εμβρόντητη, πως ο μεγάλος ασθενής δεν είναι μόνο η Ελλάδα, αλλά το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα – αν ήταν ποτέ τέτοιο - στο σύνολό του;
Το χειρότερο και το πιο ενοχλητικό δεν είναι οι προφανείς απαντήσεις, αλλά, το ότι συνεχίζουμε να τις αρνούμαστε, - όλοι, εντός και εκτός Ελλάδας-. Αρνούμαστε να προχωρήσουμε πιο βαθιά και πιο μακριά από μια ad hoc διαχείριση των προβλημάτων και αρκούμαστε να παραπέμπουμε στο μέλλον την ουσία και το βάθος μιας συνολικής στρατηγικής.
Η πρόκληση για το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι εδώ και, από τον τρόπο, με τον οποίο θα απαντήσουμε, θα κριθούμε. Θα σταθούμε μοιραίοι και άβουλοι ή θα γίνουμε συνδιαμορφωτές των εξελίξεων; Θα ψελλίζουμε την αναγκαιότητα δύσκολων αποφάσεων ή θα παρέμβουμε, με σχέδιο και πρόταση; Θα απευθυνθούμε στον Ελληνικό λαό, ανακυκλώνοντας τη μιζέρια ή παρουσιάζοντας στόχους και προοπτική;
Όσο δύσκολο και αν είναι, η πολιτική πρέπει να αποκτήσει, ξανά, περιεχόμενο, - πάντως, όχι ως θεραπαινίδα της αγοράς -. Έχουμε όλοι ευθύνη για αυτό. Χρειάζονται καθαρές λύσεις, ευθείες απαντήσεις, σαφής στόχευση. Να αναδειχθούν οι σημερινές Αξίας και Αρχές και ο τρόπος εφαρμογής τους στη σημερινή πραγματικότητα, αν απαιτείται και με υπέρβαση των εσκαμμένων. Υπονοούμενα, μισόλογα υπεκφυγές, στρογγυλές κουβέντες και αόριστες παραπομπές δεν είναι, πλέον, νοητές ή κατανοητές.
Για να παραφράσω τη σχετική αποστροφή της προγραμματικής ομιλίας του Πρωθυπουργού, «κάθε εκατοστό ανάληψης ατομικής ευθύνης ισοδυναμεί με μέτρο κοινωνικής συμβολής».
|
|
 |
