ΜΙΑ ΑΠΛΗ… ΣΚΕΨΗ
Δευτέρα πρωί…. Μία καινούρια εβδομάδα ξεκινάει… Το καθημερινό μου δρομολόγιο με φέρνει και πάλι μπροστά από το κάστρο της Χίου. Η κίνηση με αναγκάζει και πηγαίνω αργά-αργά. Το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια φραστική διαμάχη μέσα στον χώρο της στάθμευσης των αυτοκινήτων. Ένας οδηγός έχει παρκάρει άσχημα με αποτέλεσμα να μην υπάρχει επαρκής χώρος στάθμευσης για τον άλλο οδηγό. Σκέψεις εκείνη την στιγμή πλημμυρίζουν το μυαλό μου για το πόσο αδικούμε αυτόν τον σημαντικό χώρο και ίσως τους ίδιους μας τους εαυτούς στον βωμό της εύκολης λύσης.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι αυτό το άρθρο δεν το γράφω με την ιδιότητα του ιστορικού την οποία κατέχω. Το γράφω με την ιδιότητα ενός απλού πολίτη, ονειροπόλου αν θέλετε, που μέσα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε θέλω να δω τον τόπο μου που τόσο βάλλεται τόσο από εξωτερικούς όσο και από εσωτερικούς παράγοντες να ορθοποδεί και να κάνει βήματα που θα τον ομορφύνουν έστω και στο ελάχιστο.
Για να ξεκινήσω ρεαλιστικά καταλαβαίνω και εγώ όπως όλοι μας ότι η τάφρος του κάστρου αποτελεί μία λύση για την στάθμευση τόσων αμαξιών που πλημμυρίζουν καθημερινά το κέντρο της πόλης. Σίγουρα μία άλλη αξιοποίηση της ίσως προκαλούσε προβλήματα ειδικά στους εμπόρους αφού αρκετοί από εμάς θα σκεφτόμασταν την ταλαιπωρία να αφήσουμε κάπου μακρύτερα το αμάξι και να κατέβουμε για τα ψώνια μας. Μήπως όμως το συγκεκριμένο μνημείο αξίζει αυτόν τον κόπο;
Το κάστρο της Χίου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κάστρα της χώρας μας. Η κατασκευή του χρονολογείται αρχικά 9ο με 10ο αιώνα αλλά την βασική του μορφή την πήρε τα χρόνια των Γενοβέζων. Από τότε έως σήμερα παρά τις καταστροφές που έπληξαν το νησί μας (σημαντικότερη ο φονικός σεισμός του 1881) έχει καταφέρει να διατηρηθεί σε μία αρκετά καλή κατάσταση. Είναι αλήθεια ότι με αφορμή κάποιες εκπαιδευτικές εκδρομές τα φοιτητικά χρόνια με την σχολή μου ένιωσα πόσο τυχερός είμαι που έχω σε τέτοια κατάσταση ένα τέτοιο μνημείο όταν άλλοι περηφανεύονται για μνημεία που έχει σωθεί ένα μικρό κομμάτι τους η ακόμα και μόνο κάποια θεμέλια.
Βάση λοιπόν όλων αυτών, ναι «πονάω» να βλέπω αυτή την κατάσταση, ναι δεν μου αρέσει να βλέπω αυτοκίνητα να «σκαρφαλώνουν» ουσιαστικά πάνω του με την πρόφαση να υπάρχει χώρος να περάσει ο άλλος. Ναι με ενοχλεί να βλέπω ανθρώπους να μαλώνουν για το άσχημο παρκάρισμα και όχι για την καθημερινή φθορά ενός κομματιού από την ιστορία μας. Περνάω από αυτόν τον δρόμο και μου είναι αδύνατο να μην διαβάσω αυτό το πανό « Δεν με έριξαν τα κανόνια …. Θα με ρίξει η αδιαφορία σας». Πόσο μα πόσο δίκιο έχει.
Όποιος έχει ταξιδέψει στην Ρόδο θα έχει δει πόσο ωραία έχει εκμεταλλευτεί η τοπική κοινωνία το στολίδι της. Ήμουν και εγώ ένας από τους τυχερούς και ζήλεψα ειλικρινά…
Έχω ονειρευτεί αυτήν την τάφρο να γεμίζει με νερό και ο χώρος να διαμορφώνεται έτσι ώστε να αποτελεί μία ακόμα επιλογή για περπάτημα που θα συνδυάζει την ηρεμία της βόλτας με τον θαυμασμό του κάστρου. Άλλωστε όλοι κάπου έχουμε βαρεθεί αυτό το πάνω κάτω στην παραλία που ειδικά τον χειμώνα αποτελεί ίσως και την μοναδική λύση για την βόλτα μας. Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να γίνει κάτι τέτοιο και αυτομάτως η Χίος να αποκτήσει άλλο έναν πόλο έλξης για τους ντόπιους ή τους τουρίστες;
Θα μπορούσα να πω και άλλα αλλά μάλλον πιο πολύ θα κουράσω παρά θα βοηθήσω. Άλλωστε υπάρχουν άνθρωποι αρμόδιοι που αν γίνει μια τέτοια κίνηση με τις μελέτες τους θα προσπαθήσουν για το καλύτερο. Απλά σε μια τέτοια περίπτωση τότε πιστεύω πως ίσως αξίζει να αφήσουμε το αμάξι και λίγο πιο μακριά, αξίζει να κουραστούμε λίγο στο περπάτημα, άλλωστε οι περισσότεροι θα φροντίσουν να περνάει ο δρόμος τους μπροστά από το κάστρο που ήσυχο πια θα φοβάται μόνο τον χρόνο να το απειλήσει και όχι εμάς…
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι σε αυτό το άρθρο ήθελα να παραθέσω απλά κάποιες σκέψεις και τίποτα παραπάνω. Είμαι εναντίων αυτών που μην ξέροντας διεξοδικά κάποιο θέμα κάνουν υποδείξεις από μακριά και κρίνουν εύκολα τον οποιοδήποτε. Μακάρι βλέποντας και κάποιες εργασίες που γίνονται τις τελευταίες μέρες αυτή η σκέψη να υπάρχει και στο μυαλό άλλων και αυτό το άρθρο να χαρακτηριστεί άσκοπο η άκαιρο. Ειλικρινά θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος αποτυχημένος αρθρογράφος!!!
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση!
Μανάρας Στέλιος
Απόφοιτος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και διατήρησης πολιτισμικών αγαθών